Jak zrobić witraż na szkle własnymi rękami w domu: mistrzowska klasa krok po kroku + szablony | (ponad 120 zdjęć i filmów)

Technika klasyczna zyskała sławę w średniowieczu. Jego osobliwość polega na tym, że każdy fragment obrazu, wycięty nożem do szkła, np. diamentem i mający inny odcień, zamknięty jest w metalowej ramie.

Ta metoda jest najtrudniejsza i bardzo żmudna, obrazom na szkle sugerującym jego zastosowanie ufają wyłącznie wysoko wykwalifikowani rzemieślnicy z dużym doświadczeniem, posiadający własne tajniki techniki.

Do pracy potrzebna jest duża liczba specjalnych narzędzi przeznaczonych do cięcia fragmentów (nożyk do szkła), lutownica i lutować. Niezbędne jest również dobre oświetlenie stanowiska pracy.

Kupowanie wszystkich narzędzi ma sens tylko wtedy, gdy celem jest zrobienie tego profesjonalnie, ponieważ sprzęt jest dość drogi.

W tej technice wykonuje się na przykład witraże z fasetami - bardzo popularne i piękne obrazy na szkle.

Nazywana jest również techniką angielską i jest znacznie lżejsza od poprzedniej. Istotą metody jest nałożenie folii samoprzylepnej na przygotowane szkło według wcześniej przygotowanego szkicu obrazu.

Następnie każda z części jest oprawiana taśmą ołowianą, aby symulować metalową ramę. Ta taśma nie wymaga lutowania. Folia daje również lekki efekt lustra, który wygląda bardzo ładnie.

Ta metoda jest znacznie prostsza niż poprzednia, ponieważ nie wymaga cięcia ogromnej liczby małych kawałków szkła i ich obróbki. Technika angielska wymaga znacznie mniej czasu, a początkujący mistrz może z łatwością ją opanować i własnymi rękami stworzyć witraż.

Technika ta istnieje dokładnie tak długo, jak produkuje się szkło i przez cały ten czas została znacznie udoskonalona przez rzemieślników. Nazwa pochodzi od słowa „utrwalanie” – mieszanie.

To na mieszaniu fragmentów szkła budowana jest ta metoda tworzenia witraży. Technika wymaga specjalnego sprzętu, więc w domu nie będziesz mógł zapoznać się z tą metodą.

Zasada techniki jest następująca:

Mozaika jest stopniowo podgrzewana i utrzymywana w temperaturze około 800 stopni. Proces musi przebiegać pod ścisłą kontrolą, ponieważ jeśli przegapisz moment gotowości, materiał zacznie zmieniać strukturę i krystalizować.

Pod koniec pracy wyjście jest solidnym obrazem fragmentów kolorowego szkła mocno ze sobą zlutowanych, bez ostrych rogów obrazu, w których widać bąbelki.

Ta metoda jest nieco podobna do klasycznej. Do pracy konieczne jest przygotowanie dwóch pełnowymiarowych szkiców w dwóch egzemplarzach. Jeden z nich jest pocięty na fragmenty, zostanie w nich pocięte kolorowe szkło.

Każdy fragment witrażu jest obrabiany, oprawiany taśmą miedzianą, która jest lutowana podczas składania obrazu. Taśma miedziana jest znacznie łatwiejsza w użyciu niż ołowiana ze względu na swoją elastyczność, dlatego produkty wykonane tą techniką służą nie tylko do dekoracji okna oraz drzwiale także elementy wyposażenia wnętrz.

Taki witraż wygląda szczególnie pięknie w połączeniu z drewnianymi elementami pokrytymi lakierem.

Jedna z najtrudniejszych i najrzadziej stosowanych metod. Jej złożoność polega na tym, że kolorowe fragmenty szkła nie są wycinane, lecz dmuchane ręcznie według wymyślonego kształtu i składane w rodzaj tafli.

Następnie wszystkie fragmenty zbiera się za pomocą moździerzy. Takie aplikacje są szczególnie piękne, ponieważ tworzą wyjątkową grę światła.

Trudno jest zastosować tę technikę w domu, i z reguły takie obrazy nie są używane do wnętrz, ale są oddzielnymi dziełami sztuki.

Do pracy w tej technice potrzebny jest specjalny sprzęt, który dostarcza strumień piasku pod wysokim ciśnieniem. Bardzo często stosowany do sufitów witrażowych wykorzystujących wzory krzywoliniowe.

Praca składa się z następujących etapów:

Szablon jest usuwany, uzyskuje się lekki rysunek. Nie wymaga cięcia szkła ani lutowania, ale bez sprzętu w domu jest to prawie niemożliwe. Oczywiście można użyć papieru ściernego i zrobić szablon z metalu, ale jakość pracy i tak będzie znacznie gorsza.

Tutaj musisz użyć kwasu fluorowodorowego, który ma destrukcyjny wpływ na dwutlenek krzemu - główny składnik szkła.

Aby kwas działał tylko na niektóre obszary witrażu, stosuje się szablony z materiału kwasoodpornego. Dzięki takim szablonom można tworzyć wielowarstwowe wzory z różnymi reliefami, którymi można nawet ozdobić zastawę stołową, np. kieliszki.

Lepiej nie angażować się w takie działania na własną rękę, bo łatwo poparzyć skórę i błony śluzowe.

Malowane witraż imituje każdą możliwą technikę, na przykład w ten sposób można imitować wiązanie ołowiane.

Proces przebiega w kilku etapach:

1. Konieczne jest opracowanie szkicu, przygotowanie szkła
   

   ---

2. Układanie szkła na górze obrazu
   

   ---

3. Powtarzanie konturów na szkle, najczęściej bierze się do tego czarną farbę
   

   ---

4. Po wyschnięciu konturu rysunek wypełnia się kolorowymi farbami.

Ta technologia jest jedną z najbardziej dostępnych zostanie to omówione bardziej szczegółowo później jako instrukcja krok po kroku. Nawet dzieci mogą być zaangażowane w proces malowania - jest to absolutnie bezpieczne i interesujące, a w przyszłości gotową kreację można umieścić w pokoju dziecięcym, aby zapewnić większy komfort.

Podobnie jak poprzednia metoda, ta pozwala na symulację wszystkich innych metod tworzenia obrazów witrażowych, bardzo łatwo jest również zrobić witraż, oglądając odpowiednią lekcję mistrzowską wideo.

Najpierw kontur zostaje przeniesiony na szkło, a następnie farbę witrażową wylewa się dość grubą warstwą.

Na wygląd przyszłego malowania na szkle ma wpływ nie tylko metoda, który będzie wykonany, ale także styl dobrany zgodnie z pozostałymi elementami wnętrza w celu uzyskania harmonijnego otoczenia dla lokalu.

Istnieje wiele stylów kompozycji witrażowych i podgatunków stylów - tym bardziej, że czasami trudno jest przypisać rysunek do konkretnego stylu. Przede wszystkim powinieneś polegać na charakterystycznych cechach obrazu, doborze kolorów i głównych cechach.

Ten styl w dużej mierze dał początek innym później. Opiera się na starożytnej kulturze greckiej.

Takie witraże można wykonać dowolną techniką, ale koniecznie składają się z ogromnej liczby fragmentów. Osobliwością starożytności w witrażach jest obecność na obrazach amfor, kolumn, nimf i trójkątnych naczółków budynków.

Pochodzi z Europy Zachodniej w średniowieczu. Początkowo wykorzystywano wyłącznie sceny religijne, następnie figury zwierząt, sceny myśliwskie.

Styl charakteryzuje się głębokimi odcieniami: czarny, fioletowy, niebieski, ciemnozielony.

W Europie ten styl witrażu stał się popularny dzięki Napoleonowi, który przywiózł ją z Egiptu po swojej podróży tam.

Charakterystyczną cechą jest wykorzystanie odcieni złota, piasku, ochry w połączeniu z brązem, zielenią i kobaltem. Stosowane są hieroglify, egipskie ozdoby.

Początkowo takie obrazy były używane do ozdabiania bogatych domów Indii.

Charakteryzuje się jasnymi kolorami, które poprawiają nastrój: jasnoniebieskim, jaskrawoczerwonym i żółtym. Często obserwuje się obecność złoceń. Szczególnie popularne są indyjskie bóstwa, ozdoby, paisley, czyli „ogórek”.

Styl stał się popularny po wystawie w Paryżu w 1990 roku, od tego czasu mocno ugruntował swoją pozycję w sztuce.

Główną zasadą w takich obrazach jest „forma jest ważniejsza niż treść”. Witraże wyróżniają się wykwintnymi liniami, delikatnymi tonami, często pojawiają się w nich rośliny lub bukiety.

Oparte na prostych, nieskomplikowanych formach.

Witraże tego stylu charakteryzują się symetrycznymi figurami, wyraźne linie i powtórzenia wzorów.

Abstrakcjonizm charakteryzuje się połączeniem regularnych i nieregularnych kształtów, jasnością kolorów, a także ekspresję, która przenosi się na całe wnętrze.